طالبان به مرگ قطع گرفت تا مردم به تب اینترنت کند راضی شوند
به گزارش مهندس وب، در افغانستان، اینترنت که روزنه امید و رگ حیاتی زنان، دانش آموزان و اقتصاد بود، با فرمان طالبان قطع و محدود شد و جامعه را در سکوت و تاریکی دیجیتال فرو برد. این اقدام واکنش گسترده نهادهای مدنی و بین المللی را برانگیخت و نقض سیستماتیک حقوق بشر را آشکار کرد.
نگار علی- در سرزمینی که مرزهای جغرافیایی اش هزاران خانواده را از هم گسسته و زخم مهاجرت بر پیکرش نشسته است، اینترنت تنها رگ حیات و روزنه امید بود. شبکه های فیبر نوری که زمانی با آرزوی اتصال افغانستان به جهان ساخته شدند، امروز به صحنه نبرد میان ایدئولوژی و حقیقت تبدیل گشته اند. در این بین، طالبان، که خود زمانی از ابزارهای پیشرفته برای تبلیغ و پیشروی استفاده می کرد، در رویارویی با قلمرو حکمرانی، ناچار شد که قبول کند نمی توان «شریان اصلی اقتصاد، سیاست و امنیت» را برای همیشه مسدود کرد. این گزارش، راوی لحظاتی است که این شریان حیاتی قطع شد و سایه ای سنگین از سکوت دیجیتال بر ۴۳ میلیون نفر جمعیت کشور افتاد.
خاموشی سراسری اینترنت در افغانستان با فرمان هبت الله آخندزاده نقطه شروع این خاموشی، نه یک نقص فنی ساده، بلکه فرمان قاطع و ایدئولوژیک رهبر عالی طالبان، ملا هبت الله آخندزاده، بود. دستور از قندهار صادر شد: اینترنت پرسرعت فیبر نوری باید برای ممانعت از «فعالیت های غیراخلاقی» و «منکرات» قطع شود. اولین بارقه های این سرکوب در اواسط شهریور در ولایت هایی چون بلخ، قندهار، هرات و چندین منطقه دیگر پدیدار شد، جایی که مقامات محلی صراحتاً هدف را «مبارزه با فساد اخلاقی» اعلام نمودند.
اما در شامگاه ۷ مهر، این ممنوعیت محلی به یک «خاموشی کامل اینترنتی» در تمام کشور تبدیل شد. داده های سازمان های فنی بین المللی مانند نت بلاکس و IODA نشان داد که سطح اتصال ملی افغانستان به کمتر از یک درصد سطح عادی سقوط کرد. این اقدام، که یک مقام دولتی طالبان آنرا قطع تدریجی «هشت تا نه هزار دکل مخابراتی» توصیف کرد، عملا تمام کشور را در تاریکی دیجیتال فرو برد.
تناقض درون طالبان؛ مبارزه با منکرات یا تعویض کابل های فرسوده؟ این خاموشی فراگیر، همچون طوفانی که هیچ کس انتظارش را نداشت، اقتصاد و امور حیاتی را فلج کرد. سیستم بانکی از حرکت ایستاد، تجارت متوقف گردید و پروازها به فرودگاه کابل لغو شدند. در واکنش به این فاجعه عملیاتی، صدای جناح عمل گرا در کابل بلند شد. ذبیح الله مجاهد، سخنگوی ارشد طالبان، در اطلاعیه ای عمومی، ممنوعیت سراسری را انکار کرد و آنرا نتیجه «زیرساخت های فرسوده فیبر نوری» دانست که حال درحال تعویض هستند.
این تناقض آشکار، فرمان هبت الله آخندزاده برای مبارزه با فساد در مقابل روایت رسمی برای فرسودگی کابل، شکاف عمیقی در درون طالبان را برملا ساخت. شکست ایدئولوژی در مقابل حقیقت های حکمرانی و فشار تاجران داخلی موجب شد تا روایت «تعویض کابل های فرسوده» جایگزین فرمان «مبارزه با منکرات» شود. این عقب نشینی سریع، که بعد از حدود ۴۸ تا ۷۲ ساعت رخ داد، گواه این حقیقت بود که حتی ایدئولوژی سنت گرای مطلق نیز توان «سه روز ایستادگی» در مقابل ضرورت های حیات مدرن را ندارد.
خاموشی سراسری اینترنت، نه یک اختلال فنی، بلکه یک «بحران انسانی» بود که مستقیماً قلب معیشت و حقوق شهروندان را هدف قرار داد.
خاموشی اینترنت صدای زنان افغانستان را خاموش تر کرد فعالین مدنی و سازمان های حقوق بشر، این اقدام را محکوم کردند و آنرا تلاشی برای «پنهان کردن جنایات، سرکوب ها و تبعیض سیستماتیک» طالبان دانستند.
این قطعی بیشترین تأثیر را بر لطمه پذیرترین قشر جامعه گذاشت: زنان و دختران. بعد از ممنوعیت حضور آنها در دانشگاه ها و مدارس، آموزش آنلاین تبدیل به «تنها روزنه امید تحصیلی» شده بود. با قطع اینترنت، هزاران دانش آموز از کلاس های آنلاین بازماندند. دیدبان حقوق بشر گوشزد نمود که این اقدام «سکوت زنان و دختران افغانستان را عمیق تر می کند». یک گزارشگر زن در هرات، بعد از بازگشت اتصال، با نگرانی اظهار داشت: «حال روحی من خیلی بد بود، نمی دانم اگر امروز به اینترنت وصل نشده بودم، چه بر سرم می آمد».
قطع اینترنت بیشترین تأثیر را بر زنان و دختران افغانستان گذاشت. در کشوری با یکی از ضعیف ترین اقتصادهای جهان، اینترنت به «ستون فقرات معیشت» تبدیل گشته است.
فلج شدن بانکداری و حواله ها: کار بانکها و صرافی ها متوقف گردید، حواله های مالی از خارج که منبع درآمد حیاتی برای بیشتر از هشت میلیون مهاجر افغانستانی است، مسدود شد.
بحران ارتباطات اجتماعی: جامعه ای که بخش مهمی از زندگی اش با ارتباطات خارجی گره خورده است، ناگهان در سکوت و تاریکی فرو رفت و خانواده ها از تماس با بستگان مهاجر خود محروم شدند.
لغو پروازها: حتی سیستم های کنترل ترافیک هوایی مختل و پروازها از فرودگاه بین المللی کابل کنسل شد.
طالبان بعد از قطع کامل، به کاهش عمدی سرعت اینترنت روی آورد خدمات اینترنت عاقبت در روز چهارشنبه بعد از حدود سه روز قطعی سراسری، ابتدا در شهر های بزرگ مانند کابل، هرات و مزارشریف به شکل محدود بازگشت. اما این برگشت، بازگشت به روزهای عادی نبود؛ اتصال به شکل محدود و تدریجی از سر گرفته شد و گزارش ها نشان داد که سرعت اینترنت بشدت پایین و عملکرد آن ناپایدار است.
در واقع، استراتژی طالبان از «خاموشی کامل» (Blackout) بسمت «کاهش عمدی سرعت» (Throttling) و «کنترل محتوا» شیفت کرده است. دستور رهبر طالبان بر اساس کاهش سرعت اینترنت همراه از نسل های ۴G و ۳G به نسل های پایه، تضمین می نماید که در صورتیکه حداقل اتصال برای تراکنش های بانکی حفظ می شود، مردم همچنان در یک فضای «اینترنت کند و ناپایدار» باقی می مانند.
این کاهش سرعت عمدی، ارسال محتوای تصویری و سازماندهی کارهای مدنی را بشدت دشوار می کند.
نیروهای طالبان موبایل مردم را برای یافتن پست های انتقادی بازرسی می کنند طالبان همچنان بدنبال تحمیل نظم اخلاقی خود بر فضای مجازی است. وزارت مخابرات این گروه درحال نهائی کردن طرحی برای «مسدود کردن فیسبوک» در افغانستان است. دلیل اعلام شده، نگرانی از «ضایع شدن وقت و پول جوانان بی سواد» در این شبکه ها است. این در حالیست که شرکت های مادر فیس بوک (متا) و توییتر، خود حساب های رسمی رسانه های طالبان را به علت قوانین مبارزه با تروریسم مسدود کرده اند.
علاوه بر این، طالبان به افزایش سانسور بر رسانه ها و نظارت بر کاربران ادامه می دهد. ۲۳۱ رسانه در افغانستان بسته شده اند و نیروهای امنیتی موبایل های مردم را در ایست های بازرسی بدنبال پست های انتقادی و استفاده از رسانه های اجتماعی بازرسی می کنند. هرچند تلاش ها برای ممنوعیت کامل اپلیکیشن هایی مانند تیک تاک و پابجی انجام شده اما کاربران همچنان با بهره گیری از فیلترشکن ها (VPN) به این پلت فرم ها دسترسی پیدا می کنند. اما طالبان تلاش دارد با افزایش نظارت فیزیکی، دایره سانسور را تنگ تر کند.
بیش از ۱۰۰ نهاد مدنی قطع اینترنت در افغانستان را نقض حقوق بشر خواندند بیشتر از ۱۰۰ نهاد مدنی، جنبش اعتراضی و سازمان حقوق بشری در اطلاعیه ای مشترک، قطع اینترنت را «نقض سیستماتیک حقوق بشر» و «خیانت بزرگ» به مردم افغانستان دانستند. سازمان های بین المللی چون سازمان ملل (یوناما) و عفو بین الملل نیز به این اقدام بی ملاحظه واکنش نشان دادند و اخطار دادند که افغانستان به صورت کامل از جهان جدا شده است.
کنشگران مدنی خواستار یک موضع گیری قاطع جهانی هستند و باور دارند «سکوت جامعه جهانی... به ادامه نقض حقوق بشر یاری می رساند». آنها از جهان می خواهند که طالبان را به علت سلب حقوق شهروندی بازخواست کرده و راهکارهای عملی برای «تضمین دسترسی آزاد» شهروندان افغانستان به اینترنت فراهم آورد. برای بانوانی که آخرین سنگر دفاعی شان فضای آنلاین بود و برای فعالانی که وظیفه مستندسازی سرکوب ها را بر عهده دارند، اینترنت نه یک ابزار تفریحی، بلکه «شریان بقا» و «آخرین روزنهٔ امید» است.
منبع: webengineers.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب